The first beginning

Hello everyone

Al heel de dag probeer ik me te organiseren in mijn hoofd met het doel te beginnen bij het begin.  Maar waar is het begin?

Wel, het begon iets meer dan een jaar geleden.  Mijn collega vertrok naar Oeganda voor het werk.  Ze zou er ter plekke een leadershipscourse volgen, samen met mensen van een lokale organisatie.  En de kennis die ze vergaarden, zou dan verder doorgegeven worden aan de mensen van de plaatselijke hospitalen en health centers.
"Wow", dacht ik bij mezelf.  Wat een kans als administratief assistente.
Niet veel later volgde in een newsletter een oproep tot nieuwe kandidaten.  Je moest je kandidaat stellen via een motiveringsbrief in het Engels en je CV.  Maikel (mijn manager) sprak me er op aan: "Heidi, volgens mij is dit echt iets voor jou!".  Ik viel bijna van mijn stoel en dacht eerst: naaaaahhhhh (synoniem voor "nee").  Maar door er met hem over te praten, werd ik enthousiaster en enthousiaster (en dat al na 5 minuten).
Toen ik thuis kwam, sprak ik mijn partner Natalie er meteen over aan.  Haar eerste reactie was: "dit moet je doen, maar oooooh, wat ben ik jaloers en zou ik graag in jouw plaats gaan".  Ondertussen begon het in mijn buik behoorlijk te kriebelen, alleen bij het idee al.
En dat was dus het echte "begin" van het avontuur dat zaterdag a.s. Echt van start zal gaan...

Net voor ik met vakantie vertrok in augustus, heb ik mijn dossier ingediend.  Wat was ik nerveus...  Ik wist niet hoeveel geïnteresseerden zich zouden opgeven.  En het bleef in mijn achterhoofd spelen: waarom zou ik als Admin wél kans maken i.v.m. Al die managers die ook de kans zullen willen grijpen.  Nog tijdens mijn vakantie kreeg ik al uitnodigingen binnen voor de interviews.  Na mijn vakantie begreep ik dat nog enkele collega's van mijn afdeling zich kandidaat hadden gesteld.  Collega's die ik het stuk voor stuk gunde om de kans te krijgen.  Ik hoopte zo erg dat op zijn minst 1 iemand de kans van zijn leven zou krijgen - het Oegandaverhaal moest tot op onze Unit geraken.
Ik vergeet nooit dat ik op een vrijdagnamiddag de verlossende mail ontving: zowel Freya (arts die reeds vele jaren ervaring heeft bij Artsen Zonder Grenzen) als ikzelf waren uitgekozen...  Man man man, wat was ik gelukkig.  Maar tegelijkertijd vond ik het ook wel jammer voor mijn andere 2 collega's die me meteen oprecht feliciteerden.

Vrijwel meteen nadat ik het fantastische nieuws had ontvangen, werd ik al beloond met een praktisch geschenkje van mijn attente en dierbare collega Mark.  Vermoedelijk is hij bang dat ik de weg kwijt raak, geen lader voor mijn telefoon vind of nog erger: niemand die mij begrijpt.  "I just have to point" en ik zal geholpen worden.  Dank u!!!!

Ik ben oprecht dankbaar voor de kans die ik krijg.  Ons bedrijf dat zich inzet voor de ontwikkelingsgebieden en zijn medewerkers de kans geeft om hier deel van uit te maken.  Mijn afdeling die me steunt.  Ik krijg langs alle kanten bemoedigende schouderklopjes met mijn komende vertrek.  En uiteraard mijn gezin...  Ik zal hen vreselijk missen, maar ben ook hen dankbaar dat ze mij deze kans gunnen.

Will be back tomorrow!