Are we together?

Vrijdag 7 juli

Lieve mensen,

No panic. We zijn nog steeds samen als groep, maar ik zal juliie verklaren wat de titel betekent..... Ja slimmekes: letterlijk vertaald is het niet zo moeilijk maar hier gebruiken ze het om de haverklap (soms na elke zin) wanneer er gepresenteerd wordt.  Zo willen ze zeker zijn dat iedereen het begrijpt en dat de aandacht er nog steeds is. Ik heb gemerkt dat hoe vaker ze het vermelden in het verloop van de presentatie, des te "agressiever" het kan klinken.  Ne mooie om mee te nemen naar Belgie maar om dus beperkt te gebruiken :-)

Deze morgen zijn Adriaan, Eveline en ikzelf vroeg op pad gegaan. Om 6.30 stonden we aan de gate voor een wandeling waar we het echte platteland van Oeganda zagen ontwaken.  Ik vind het super jammer dat ik de fotos nog niet kan delen met jullie (probleem met uploaden via ipad) maar die houden jullie nog te goed.
We zijn de kleine weggetjes op gegaan en als snel voelde je dat de "tamtam" zijn werk deed. De locals kwamen uit hun hutjes om een glimp op te vangen van de mzungu's.  Stuk voor stuk allemaal even vriendelijk, waaiend van ver en roepend: how are you? Als je hen dan dezelfde vraag stelt, komt er vaak geen reactie. Verbaasd dat er wordt gevraagd hoe het met hen gaat? Ik weet het niet.... Op het platteland maakten ze er absoluut geen probleem van dat we fotos namen....
We kwamen vele kinderen tegen die (al dan niet blootvoets, maar met uniform) kilometers moesten stappen naar school.  Ze hebben enkel een (plastiek) zakje in de hand. Ik hoop voor hen dat daar iets om te eten inzit, maar ben niet zeker.
Na een tijdje werden we gevolgd door een groepje kinderen.  Als we stopten voor een foto, bleven zij ook staan.  Het was pas bij het hotel dat ze ons voorbij gingen. Opnieuw die brede glimlach met witte tanden en "bye bye sir, madams".

Na het ontbijt zijn we richting de universiteit getrokken, nl de Soroti school of comprehensive Nursing.  Owv het te laat-komen van de District Health Officer, liep ons time management al meteen in de soep.  Met bijna een uur vertraging, de nodige introducties wie wie is, kon de training van start gaan.  De studenten werden getraind in time-management (ik hoop dat de DHO er ook iets van heeft opgepikt), teamwork, data-management, situational leadership en conflict management.  Deze 5 modules werden aangevuld met de bevindingen van onze field trips.  Wij als Janssen-medewerkers hebben een korte voorstelling van Janssen gegeven, wat er precies van ons verwacht werd en wat onze ervaringen zijn.

Er werd langs vele richtingen het belang van deze training bevestigd. Als studenten reeds worden getraind in leadership, zijn ze al een stap voor in het begin van hun carriere!  De studenten zullen ook anderen kunnen trainen.
Tijdens de middag hebben we samen met de studenten kunnen genieten van een lekkere maaltijd, bereid door de chef van het hotel.  Voor de studenten ongetwijfeld een extra motivatie want dit soort van beghandeling zijn ze niet gewend.

In de namiddag vond de Q&A plaats.  Wat heb IK hier geleerd? Geef een Oegandees de micro en je bent voor een half uur vertrokken.  Ze starten met iedereen te bedanken, in geuren en kleuren te vertellen waarom het goed of slecht is, en stellen dan misschien een vraag die niet altijd helemaal duidelijk is.
Kleine tip voor hen: are we together zou geholpen kunnen hebben want mijn aandacht durfde wel te slabakken.
Daar waar het in  Belgie vaak muisstil is bij de vraag: zijn er nog vragen?, lijkt het een competitie om zeker een heel uitgebreide vraag te stellen. Hetzelfde geldt voor  het geven van antwoorden.  Er is wel altijd iemand die nog een aanvulling op een antwoord heeft...

De mooie woorden van de directrice zullen me bijblijven.  Ze benadrukte het belang van deze training en bedankte iedereen voor de tijd en effort die erin is gestopt.  Aan de studenten wilde ze nog meegeven: Students, it is as you have been on an international symposium.  You have been trained by different nationalities. A lot of your fellow-students will never get this chance. Just imagine the planes and hotels!

Gedurende heel de dag hebben we kunnen "genieten" van vliegtuigen die net boven ons gebouw leken te vliegen.  De uitleg dat Soroti zijn eigen luchthaven/luchtvaartschool heeft, waar zelden ook maar 1 vliegtuig vertrekt, was niet echt geruststellend.   Ik begrijp dat iedereen moet leren, maar dit kwam wel heel dichtbij.

Terug aangekomen in het hotel werd er nog extra werk van ons verwacht.  Ervaringen van vandaag bespreken, elkaars presentatie beoordelen, ...
Mijn energiepeil zat onder "0".  Thank god there was coffee!!!
Voor mij persoonlijk was het de dag met de energy- dip zoals Ralph had voorspeld.  Je haalt enorm veel voldoening uit de hele ervaring, maar kreeg effekes een klopke.

Dan was het tijd voor de afscheidsceremonie die plaats vond in de tuin van het hotel.
Mooi gedekte tafels, sfeerverlichting, lekker eten voor heel de groep en een echte DJ.  Daarbovenop nog een groep "mamas" die traditonele dans, zang en muziek brachten.  Bij het uitreiken van de certificaten onthaalden zij iedereen telkens op een muzikaal applaus en gekir/gejoel/geweetnieveelhoeikhetmoetomschrijven. Deze mamas waren zo aanstekelijk waardoor iedereen op de dansvloer (gewoon grasweide dus) kwam. Handen in de lucht (of stoelen!) en schudden met die schouders, poep, billen of zoals Natalia wel vaker zegt: Shake what your mother gave you! De sfeer was uitbundig en uitgelaten.
Wat ons wel opviel,,is de liefde voor country music.  Tijdens het diner mochten we een heel repertoire aanhoren dat door de Oegandezen werd meegezongen. In alle eerlijkheid: dit had ik niet verwacht.

Was het ons dansen, of gewoon de Oegandese winter die ervoor zorgde dat het begon te regenen? Het betekende in ieder geval het einde van het feest.  De monitors waren ondertussen ook al vertrokken omdat zij niet in ons hotel verbleven.
Voor enkele echte party-animals (mijn energiedip was voorbij) mocht het feestje nog verder gezet worden dus beslisten we naar een lokale club te gaan. Mijn "angst" over onze veiligheid als "mzungus" werd snel opzij geschoven toen we de club binnengingen.  We waren de enigen in de club!!! Het leek wel een private party.  Na enige tijd begonnen de locals toe te stromen maar we werden goed onthaald.  De echte dansers in onze groep werden al snel duidelijk. Frances haar Zumba-verleden en talent tot bewegen waren heerlijk om te aanschouwen.  Het lijkt wel of de Afrikaanse muziek over heel de lijn dezelfde beat heeft, maar het komt nooit saai over. I love it! Mijn spotify account heeft al een upgrade ondergaan :-)   Toen we terug naar het hotel wilden  vertrekken, werd de Macarena gedraaid.  Mag ik nog even melden dat ik de Afrikanen deze dans heb geleerd? Ze leken het niet te kennen en ik kreeg toch enkele mee aan het dansen.

Na een lange en vermoeiende dag, ben ik dan eindelijk in bed gekropen..... De darmen hebben heel de dag én nacht wat lastig gedaan, maar das de aanpassing aan het (vette) afrikaanse eteb, gepaard gaand met de vermoeidheid, denk ik.

Fijn weekend aan jullie allemaal!