Nabeschouwing
Lieve vrienden, familie, collega's
Het is nu exact 2 weken geleden dat ik de vlucht vanuit Oeganda naar Brussel heb genomen... Ik heb de tijd gehad om opnieuw te wennen aan ons dagelijkse leven, ook al is ons dagelijks leven van de 2 laatste weken niet meteen "normaal" te noemen. (ter info: van vorige week maandag tot vrijdag zijn er nieuwe ramen geplaatst in ons huis, waardoor ons huis 1 grote bouwwerf leek).
De vlucht vanuit Oeganda, met (te lange) tussenstop in Kigali (Rwanda) is prima verlopen. Echt slapen tijdens de vlucht zat er niet in, maar het leek in ieder geval korter te duren dan verwacht. Bij aankomst in Zaventem, ging ik meteen op zoek naar mijn chauffeur. Daar kreeg ik een keileuke verrassing.... Mijn liefste collega Mark, die helaas al enige tijd afwezig is owv ziekte, had alle moed bij elkaar gesprokkeld en is me komen opwachten. What a feeling!!!!! We hebben een kleine 10 minuutjes bijgepraat en dan wilde ik echt wel naar huis.
Toen ik thuis kwam, kreeg ik de 2e verrassing. Natalie was nog thuis en had verlof genomen :-) Daarenboven zouden ook Mirten en Martijn die avond gewoon een avondje thuis blijven, zodat we in alle rust en bij lekker eten (dank je Natalie) konden bijpraten. Noah genoot nog van het mooie weer in Montpellier en gelijk had hij.
Die donderdagmiddag ging ik met Natalie en Martijn naar Antwerpen - nog wat soldekes doen. Ik kan niet goed verwoorden welk gevoel dat bij mij teweeg bracht... 24u voordien had ik nog de armoede van Oeganda ervaren, beleefd, geproefd en dan sta je in centrum Antwerpen - overloaded door druk shoppende mensen, allemaal op zoek naar zoveel mogelijk koopjes of naar dat speciale stuk dat ze nog persé willen.
Ik heb die namiddag vooral genoten van de tijd samen met Natalie en Martijn en was in de verste verte niet op zoek naar kleren. Ik had wel geleerd dat er meer dan voldoende in mijn kast ligt. (benieuwd hoe lang mijn zuinige periode zal duren, maar nu is het toch maar mooi meegenomen).
Mirten was ondertussen naar Loenhout om Karen te helpen met de paarden. Het is daar zijn 2e thuis geworden, samen met Kalmthout. Buiten zijn, paarden rijden, je amuseren, je inzetten, .... wat moet je als mama meer verwachten?
Uiteraard ga ik jullie nu niet over elke dag sinds mijn thuiskomst berichten, maar die eerste dag was voor mij toch speciaal... De shock van Oeganda-België was groter dan omgekeerd. Het besef dat je ervaart wanneer je terug in Belgenlandje arriveert dat wij hier vooral zo gehaast leven, elkaar afsnauwen, dat er nauwelijks een vriendelijk woord af kan in de winkel, ... Het contrast kan niet groter zijn.
Ik heb geluk met mijn gezin. Ze geven me de tijd om terug te wennen, en ik moet eerlijk toegeven: nu ik 2 weken terug thuis ben, mis ik Oeganda heel erg. Ik mis de mensen daar, ik mis de omgeving, ik mis de "traagheid"...
Ik betrap me op het werk dat ik dreig te hervallen in "haast, haast, haast" en "stress, stress, stress". En dan hoef ik maar 1 blik te werpen op een foto van mijn trip en dan zegt dat stemmetje in mijn hoofd: "relax - alles komt goed, haast en spoed is zelden goed".
Mijn terugkeer op de CPU was trouwens wel fijn. Ik kreeg van iedereen enthousiaste reacties. Enerzijds met mijn terugkeer, anderzijds was iedereen benieuwd naar mijn verhalen. Trust me lieve collega's, ik zorg nog voor een momentje waar ik jullie kan vertellen over mijn belevenissen. En vooral ook over wat ik heb geleerd, zowel op professioneel, maar ook op persoonlijk vlak.
Mijn Oeganda-verhaal stopt nog niet. Zoals reeds eerder gemeld, zullen we nog een aantal maanden verder werken aan onze actiepunten. Morgen alvast een eerste stap. Frances en ik zullen brainstormen over hoe we daad bij woord kunnen voegen.
Lieve mensen, nogmaals bedankt voor jullie enthousiaste reacties en I'll keep you posted!
Het is nu exact 2 weken geleden dat ik de vlucht vanuit Oeganda naar Brussel heb genomen... Ik heb de tijd gehad om opnieuw te wennen aan ons dagelijkse leven, ook al is ons dagelijks leven van de 2 laatste weken niet meteen "normaal" te noemen. (ter info: van vorige week maandag tot vrijdag zijn er nieuwe ramen geplaatst in ons huis, waardoor ons huis 1 grote bouwwerf leek).
De vlucht vanuit Oeganda, met (te lange) tussenstop in Kigali (Rwanda) is prima verlopen. Echt slapen tijdens de vlucht zat er niet in, maar het leek in ieder geval korter te duren dan verwacht. Bij aankomst in Zaventem, ging ik meteen op zoek naar mijn chauffeur. Daar kreeg ik een keileuke verrassing.... Mijn liefste collega Mark, die helaas al enige tijd afwezig is owv ziekte, had alle moed bij elkaar gesprokkeld en is me komen opwachten. What a feeling!!!!! We hebben een kleine 10 minuutjes bijgepraat en dan wilde ik echt wel naar huis.
Toen ik thuis kwam, kreeg ik de 2e verrassing. Natalie was nog thuis en had verlof genomen :-) Daarenboven zouden ook Mirten en Martijn die avond gewoon een avondje thuis blijven, zodat we in alle rust en bij lekker eten (dank je Natalie) konden bijpraten. Noah genoot nog van het mooie weer in Montpellier en gelijk had hij.
Die donderdagmiddag ging ik met Natalie en Martijn naar Antwerpen - nog wat soldekes doen. Ik kan niet goed verwoorden welk gevoel dat bij mij teweeg bracht... 24u voordien had ik nog de armoede van Oeganda ervaren, beleefd, geproefd en dan sta je in centrum Antwerpen - overloaded door druk shoppende mensen, allemaal op zoek naar zoveel mogelijk koopjes of naar dat speciale stuk dat ze nog persé willen.
Ik heb die namiddag vooral genoten van de tijd samen met Natalie en Martijn en was in de verste verte niet op zoek naar kleren. Ik had wel geleerd dat er meer dan voldoende in mijn kast ligt. (benieuwd hoe lang mijn zuinige periode zal duren, maar nu is het toch maar mooi meegenomen).
Mirten was ondertussen naar Loenhout om Karen te helpen met de paarden. Het is daar zijn 2e thuis geworden, samen met Kalmthout. Buiten zijn, paarden rijden, je amuseren, je inzetten, .... wat moet je als mama meer verwachten?
Uiteraard ga ik jullie nu niet over elke dag sinds mijn thuiskomst berichten, maar die eerste dag was voor mij toch speciaal... De shock van Oeganda-België was groter dan omgekeerd. Het besef dat je ervaart wanneer je terug in Belgenlandje arriveert dat wij hier vooral zo gehaast leven, elkaar afsnauwen, dat er nauwelijks een vriendelijk woord af kan in de winkel, ... Het contrast kan niet groter zijn.
Ik heb geluk met mijn gezin. Ze geven me de tijd om terug te wennen, en ik moet eerlijk toegeven: nu ik 2 weken terug thuis ben, mis ik Oeganda heel erg. Ik mis de mensen daar, ik mis de omgeving, ik mis de "traagheid"...
Ik betrap me op het werk dat ik dreig te hervallen in "haast, haast, haast" en "stress, stress, stress". En dan hoef ik maar 1 blik te werpen op een foto van mijn trip en dan zegt dat stemmetje in mijn hoofd: "relax - alles komt goed, haast en spoed is zelden goed".
Mijn terugkeer op de CPU was trouwens wel fijn. Ik kreeg van iedereen enthousiaste reacties. Enerzijds met mijn terugkeer, anderzijds was iedereen benieuwd naar mijn verhalen. Trust me lieve collega's, ik zorg nog voor een momentje waar ik jullie kan vertellen over mijn belevenissen. En vooral ook over wat ik heb geleerd, zowel op professioneel, maar ook op persoonlijk vlak.
Mijn Oeganda-verhaal stopt nog niet. Zoals reeds eerder gemeld, zullen we nog een aantal maanden verder werken aan onze actiepunten. Morgen alvast een eerste stap. Frances en ik zullen brainstormen over hoe we daad bij woord kunnen voegen.
Lieve mensen, nogmaals bedankt voor jullie enthousiaste reacties en I'll keep you posted!
Comments
Post a Comment