Off-road to Kampala
9 & 10 juli 2017
Lieve vrienden
Wanneer ik dit typ, zit het officiele gedeelte van het Caring Together - Pepal programme er op.
Deze voormiddag stond de presentatie aan Baylor-Uganda op het programma. Vooraleerst we deze belangrijke taak moesten vervullen, hebben we een rondleiding gekregen in de Baylor College of Medicine Mulago Hospital. Je merkte meteen de goede organisatie van registratie tot opvolging van patienten. Er is ook een kinderspeelhoek, speelplein, computerhoek (waar mijn vriend Mozes jongeren met de computer leert werken) en knutselhoek. De knutselwerkjes die de patienten maken worden dan verkocht. 40% van de opbrengst is voor de kliniek voor het materiaal, 60% is voor de persoon die het gemaakt heeft.
De presentatie aan de SLT van Baylor vond plaats in de boardroom. We werden als gasten heel vriendelijk ontvangen. Elk van ons heeft zijn uiterste best gedaan om de boodschap over de hele leadership course, de modules en het nut en vooral de nood van het programma duidelijk te maken. Onze actieplannen over de nood aan duurzaamheid wanneer de funding stopt, werden duidelijk gecommuniceerd. Wij zullen hier de volgende 5 maanden nog verder aan werken vanuit België.
Trots op ieder van mijn collega's! We did it!
We hebben net afscheid genomen van onze collega's Sandrine en Fré. Zij vertrekken vanavond richting Belgie. Ik heb veel respect voor hen allebei. Fré met zijn droge humor, nie normaal. Een zalige kerel met een hart van goud om U tegen te zeggen. Sandrine, de Francaise onder ons.... Miss paris.... Niemand kan een plastiek zakje zo elegant dragen zoals zij, ze heeft een lach die anderen aanzet tot lachen en steeds zorg dragend voor de anderen. Het weerzien met haar schattige dochtertjes zal euforisch verlopen, dat weet ik nu al.
Ook Aruna en Hester, 2 geweldige jonge dames, die instonden voor de feilloze organisatie, onze veiligheid, de restaurants, transport, .... Echt knap gedaan.
Ralph en Arabella, onze teachers van de Leadership Course pinkten een traantje weg.... Ik zal me hen blijven herinneren met een hart voor Oeganda maar ook een sterk koppel.
Adriaan, eveline, Frances en mezelf hebben er 2 dagen vakantie aan gekleefd. We zijn nu onderweg naar het Rhino Sanctuary Park. We zullen daar in het resort verblijven. Meer nieuws hierover volgt nog....
Waar hebben we ons zondag mee bezig gehouden?
Na een goeie nachtrust, zelfs in een hut, zijn we vroeg opgestaan. Om 7u stond ons ontbijt buiten te wachten. Breakfast with a view, it was! We hadden zicht op de waterval en de hele vallei. Man man man, zelden zo genoten van een ontbijt... Voeg daar nog heerlijke Oegandese koffie aan toe en een zalige Spanish omelette... What else do you need?
Om 7.30 stond Sam paraat om met ons een ochtendwandeling te maken naar een andere waterval. Een stevige klim tussen maisvelden, bananenbomen, koffieboonplanten, koeien, kippen, ... Regelmatig kwam je de echte locals van de bergen tegen of passeerde je hun hutjes. Velen waren al aan het werk op hun veld of aan de hutjes.
Ik hield de groep regelmatig op omdat ik alles op camera wilde vastleggen. Sorry guys! Ik wil zoveel mogelijk indrukken mee naar huis nemen al vrees ik dat het nooit helemaal zal overkomen zoals ik het allemaal heb mogen ervaren.
En dan dook ze ineens op, tussen de rotsen en bananenbomen... Another beautiful waterfall! Uiteraard ook hier de nodige fotoshoots maar niet enkel door mij 😊
Nadat we een poosje hebben genoten van de uitzichten, moesten we terug richting de lodge vertrekken, want de anderen (niet iedereen is mee gaan wandelen) zouden ons al staan opwachten. Onderweg werden we nog verrast door enkele locals die ons kennis lieten maken met "George", de kameleon. Ze vertelden ons dat het al 2 jaar hun vriend is en hem voederen. Of het nu waar is of niet, ik vond het alvast indrukwekkend hem in de vrije natuur te kunnen bewonderen. Fotos zullen volgen....
Terug aan de lodge aangekomen, snel nog een WARME heerlijke douche genomen. Sam was ondertussen aan komen draven met vers gebrande of gemalen koffie, gemaakt door zijn familie. We hebben allen onze portie gekocht. Een deel van de opbrengsten gaan naar de hele arme bevolking van Caramoja. Ook dat is Oeganda. Ook al hebben de mensen zelf niet veel, ze schenken dan nog aan de mensen die armer zijn dan zijzelf.
En dan vertrokken we via Jinja, richting Kampala. De weg naar Jinja was een redelijke "bumpy" ervaring. Onze chauffeurs Ibs en Ema zijn zulke goede chauffeurs die zich makkelijk een weg banen tussen het drukke verkeer en de vele putten in het wegdek perfect kunnen omzeilen.
In Jinja maakten we een tussenstop voor de lunch, in de prachtige tuin van een restaurant vlakbij het Victoriameer. The food was delicious!!!
Nadien zijn we naar een crafts market geweest waar ze allerlei lokale en handgemaakte spulletjes verkochten... Een ervaring op zich! Elke winkelier lokt je naar zijn winkeltje en durf er geen over te slaan 😏
En dan zetten we de trip verder richting Kampala. We reden over brug van de Nijl en werden er aan herinnerd geen fotos te nemen... Ok dan. Al is het maar om de politiebewaking en omdat ik graag nog een keertje het land wil bezoeken.
Uiteindelijk kwamen we in een hele lange file terecht. Er is 1 hoofdweg naar Kampala, die uit 1 rijstrook bestaat. Het lijkt wel,of iedereen naar Kampala moest. Wanneer we dan ook nog eens moesten uitwijken voor de kolonne van de koning (!) Die in het midden van de rijstrook passeerde, werd het alleen maar erger.
Ibs en Ema beslisten dan om een shortcut te nemen zodat we op zijn minst konden blijven rijden. Het is maar goed dat we allen onze veiligheidsriem aan hadden, want het leek echt een off-road trip te zijn. MAAR de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat we op deze manier opnieuw een extra blik kregen op het echte leven van de Oegandezen in de Eastern Region. Vele "winkeltjes" vlak naast de weg, talrijke verkopers, spelende kinderen, mamas die met hand wasten en de natte was ophangen net naast de weg, koeien, gieten, kippen, .... Het was het meer dan waard om een ruwere rit te doorstaan.
Na een groot deel van de dag in de auto te hebben doorgebracht, bereikten we het hotel waar we ook onze allereerste nacht op Afrikaanse bodem hadden doorgebracht. De kikkers heetten ons welkom ☺️ en ik zag alvast uit naar hun gebrul van de nacht die zou volgen.
Voor dinner gingen we naar de Lawns, een fancier restaurant dan we gewend waren. Helaas was er net voor ons een grote groep Amerikanen gearriveerd, wat ervoor zorgde dat we lang op ons eten moesten wachten. Jammer? Misschien een beetje, maar het gaf ons wel de kans om terug te kijken op onze trip en ervaringen. En om gewoon gezellig te praten over de zaken uit ons dagelijkse leven.
Gelukkig was het eten overheerlijk dus dat maakte veel goed..... Helaas zagen we de groep Amerikanen richting ons hotel vertrekken.... Waar we voor vreesden, werd waarheid.... Van enige rust zou nog geen sprake zijn. Dan lig ik veel liever wakker van het geluid van brullende kikkers 😜. Wanneer dan ook mijn darmen nog eens in protest gingen, was het verhaaltje compleet....
Ondertussen is het nu bijna maandagavond, nog steeds onderweg naar de rhino's. Nog een kleine 2 uur en het is hier alweer pikkedonker. En als ik me niet vergis is het vanavond volle maan. Hopelijk geeft dit een extra dimensie aan onze geplande avondwandeling.
We zouden voor 18u in het rhino resort moeten zijn want anders moeten we 25USD late entrance fee betalen. De gates sluiten om 18u en als ze dan nog speciaal een gatekeeper moeten sturen, kost dat geld.
Om 17.57 stonden we ter plaatse. Enkele rangers vertrokken net maar we konden gelukkig het park betreden zonder meerkost. We moesten nog een stukje dieper het park in, waar we al enkele mooie vogels konden spotten.
We werden heel warm onthaald door de manager en kregen meteen een lekker vruchtensapje aangeboden. Het resort is prachtig en heel netjes. Al snel werd duidelijk dat de reservatie van ons programma op zijn Oegandees is gebeurd.... We hebben voor 3 delen (avondwandeling - ochtend in de kanoe - rhinos spotten) gereserveerd, maar voor de avondwandeling waren we helaas te laat 😩. Alle rangers waren al naar huis vertrokken.... Uiteindelijk hebben we beslist om dan morgenvroeg de ochtendwandeling te doen,,waarop we hopelijk veel vogels kunnen spotten. Owv het vroege uur, nemen we ons ontbijt mee en zullen het verorberen in het park. Na de wandeling gaan we op zoek naar de rhinos. Er leven er 19 in dit park en er zijn er 2 onderweg.
Nadat ons programma vast lag, werden onze lodges getoond. Eveline en ik hebben meteen beslist een kamer te delen, veel gezelliger. Neem daar dan nog 2 geckos bij, en het is compleet. De lodge is keileuk ingedeeld met 2 eenpersoonsbedden met mega-muskietennet en een megagrote douche.
Ibs, onze chauffeur, heeft gewoonweg de grootste suite van allemaal gekregen.... Een dubbelbed en 2 1persoonsbedden en heel veel ruimte. Die kerel was zo gelukig. Hij verdient dat ook. Als local krijg je zelden de kans om van deze luxe te genieten.
Ook al zitten we hier in de middle of nowhere, van koken kenne ze wel wat af: lekkere,erwtensoep met croutons, bbq-ued chicken met backed rijst en groentjes en dan "chocomousse". Dat laatste leek eerder op dame blanche maar ik denk dat de chef het boek van Jeroen Meus niet in zij boekenkast heeft staan. Ik kan het hem niet kwalijk nemen he.
Vermits we buiten een koppel amerikanen, de enige gasten zijn, leek het wel een private resort. Onze tas koffie hebben we genomen, rustig zittend aan het zwembad. In het licht van de volle maan zag je de vleermuizen over het water vliegen, insecten etend en terug naar de struiken. .
Wanneer ze dan ook nog het kampvuur voor ons aanstaken, was de avond compleet..... We werden door een politieman begeleid naar onze lodge en hier zitten we dan: er zit enkel vliegengaas in de raamopeningen, dus de geluiden van krekels, kikkers, vogels......het lijkt of ze in onze kamer zitten. Benieuwd of ik ga slapen, maar na de vorige veel te korte nacht moet dat wel lukken.
Slaap lekker!
Lieve groetjes en tot morgen!
Heidi
Lieve vrienden
Wanneer ik dit typ, zit het officiele gedeelte van het Caring Together - Pepal programme er op.
Deze voormiddag stond de presentatie aan Baylor-Uganda op het programma. Vooraleerst we deze belangrijke taak moesten vervullen, hebben we een rondleiding gekregen in de Baylor College of Medicine Mulago Hospital. Je merkte meteen de goede organisatie van registratie tot opvolging van patienten. Er is ook een kinderspeelhoek, speelplein, computerhoek (waar mijn vriend Mozes jongeren met de computer leert werken) en knutselhoek. De knutselwerkjes die de patienten maken worden dan verkocht. 40% van de opbrengst is voor de kliniek voor het materiaal, 60% is voor de persoon die het gemaakt heeft.
De presentatie aan de SLT van Baylor vond plaats in de boardroom. We werden als gasten heel vriendelijk ontvangen. Elk van ons heeft zijn uiterste best gedaan om de boodschap over de hele leadership course, de modules en het nut en vooral de nood van het programma duidelijk te maken. Onze actieplannen over de nood aan duurzaamheid wanneer de funding stopt, werden duidelijk gecommuniceerd. Wij zullen hier de volgende 5 maanden nog verder aan werken vanuit België.
Trots op ieder van mijn collega's! We did it!
We hebben net afscheid genomen van onze collega's Sandrine en Fré. Zij vertrekken vanavond richting Belgie. Ik heb veel respect voor hen allebei. Fré met zijn droge humor, nie normaal. Een zalige kerel met een hart van goud om U tegen te zeggen. Sandrine, de Francaise onder ons.... Miss paris.... Niemand kan een plastiek zakje zo elegant dragen zoals zij, ze heeft een lach die anderen aanzet tot lachen en steeds zorg dragend voor de anderen. Het weerzien met haar schattige dochtertjes zal euforisch verlopen, dat weet ik nu al.
Ook Aruna en Hester, 2 geweldige jonge dames, die instonden voor de feilloze organisatie, onze veiligheid, de restaurants, transport, .... Echt knap gedaan.
Ralph en Arabella, onze teachers van de Leadership Course pinkten een traantje weg.... Ik zal me hen blijven herinneren met een hart voor Oeganda maar ook een sterk koppel.
Adriaan, eveline, Frances en mezelf hebben er 2 dagen vakantie aan gekleefd. We zijn nu onderweg naar het Rhino Sanctuary Park. We zullen daar in het resort verblijven. Meer nieuws hierover volgt nog....
Waar hebben we ons zondag mee bezig gehouden?
Na een goeie nachtrust, zelfs in een hut, zijn we vroeg opgestaan. Om 7u stond ons ontbijt buiten te wachten. Breakfast with a view, it was! We hadden zicht op de waterval en de hele vallei. Man man man, zelden zo genoten van een ontbijt... Voeg daar nog heerlijke Oegandese koffie aan toe en een zalige Spanish omelette... What else do you need?
Om 7.30 stond Sam paraat om met ons een ochtendwandeling te maken naar een andere waterval. Een stevige klim tussen maisvelden, bananenbomen, koffieboonplanten, koeien, kippen, ... Regelmatig kwam je de echte locals van de bergen tegen of passeerde je hun hutjes. Velen waren al aan het werk op hun veld of aan de hutjes.
Ik hield de groep regelmatig op omdat ik alles op camera wilde vastleggen. Sorry guys! Ik wil zoveel mogelijk indrukken mee naar huis nemen al vrees ik dat het nooit helemaal zal overkomen zoals ik het allemaal heb mogen ervaren.
En dan dook ze ineens op, tussen de rotsen en bananenbomen... Another beautiful waterfall! Uiteraard ook hier de nodige fotoshoots maar niet enkel door mij 😊
Nadat we een poosje hebben genoten van de uitzichten, moesten we terug richting de lodge vertrekken, want de anderen (niet iedereen is mee gaan wandelen) zouden ons al staan opwachten. Onderweg werden we nog verrast door enkele locals die ons kennis lieten maken met "George", de kameleon. Ze vertelden ons dat het al 2 jaar hun vriend is en hem voederen. Of het nu waar is of niet, ik vond het alvast indrukwekkend hem in de vrije natuur te kunnen bewonderen. Fotos zullen volgen....
Terug aan de lodge aangekomen, snel nog een WARME heerlijke douche genomen. Sam was ondertussen aan komen draven met vers gebrande of gemalen koffie, gemaakt door zijn familie. We hebben allen onze portie gekocht. Een deel van de opbrengsten gaan naar de hele arme bevolking van Caramoja. Ook dat is Oeganda. Ook al hebben de mensen zelf niet veel, ze schenken dan nog aan de mensen die armer zijn dan zijzelf.
En dan vertrokken we via Jinja, richting Kampala. De weg naar Jinja was een redelijke "bumpy" ervaring. Onze chauffeurs Ibs en Ema zijn zulke goede chauffeurs die zich makkelijk een weg banen tussen het drukke verkeer en de vele putten in het wegdek perfect kunnen omzeilen.
In Jinja maakten we een tussenstop voor de lunch, in de prachtige tuin van een restaurant vlakbij het Victoriameer. The food was delicious!!!
Nadien zijn we naar een crafts market geweest waar ze allerlei lokale en handgemaakte spulletjes verkochten... Een ervaring op zich! Elke winkelier lokt je naar zijn winkeltje en durf er geen over te slaan 😏
En dan zetten we de trip verder richting Kampala. We reden over brug van de Nijl en werden er aan herinnerd geen fotos te nemen... Ok dan. Al is het maar om de politiebewaking en omdat ik graag nog een keertje het land wil bezoeken.
Uiteindelijk kwamen we in een hele lange file terecht. Er is 1 hoofdweg naar Kampala, die uit 1 rijstrook bestaat. Het lijkt wel,of iedereen naar Kampala moest. Wanneer we dan ook nog eens moesten uitwijken voor de kolonne van de koning (!) Die in het midden van de rijstrook passeerde, werd het alleen maar erger.
Ibs en Ema beslisten dan om een shortcut te nemen zodat we op zijn minst konden blijven rijden. Het is maar goed dat we allen onze veiligheidsriem aan hadden, want het leek echt een off-road trip te zijn. MAAR de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat we op deze manier opnieuw een extra blik kregen op het echte leven van de Oegandezen in de Eastern Region. Vele "winkeltjes" vlak naast de weg, talrijke verkopers, spelende kinderen, mamas die met hand wasten en de natte was ophangen net naast de weg, koeien, gieten, kippen, .... Het was het meer dan waard om een ruwere rit te doorstaan.
Na een groot deel van de dag in de auto te hebben doorgebracht, bereikten we het hotel waar we ook onze allereerste nacht op Afrikaanse bodem hadden doorgebracht. De kikkers heetten ons welkom ☺️ en ik zag alvast uit naar hun gebrul van de nacht die zou volgen.
Voor dinner gingen we naar de Lawns, een fancier restaurant dan we gewend waren. Helaas was er net voor ons een grote groep Amerikanen gearriveerd, wat ervoor zorgde dat we lang op ons eten moesten wachten. Jammer? Misschien een beetje, maar het gaf ons wel de kans om terug te kijken op onze trip en ervaringen. En om gewoon gezellig te praten over de zaken uit ons dagelijkse leven.
Gelukkig was het eten overheerlijk dus dat maakte veel goed..... Helaas zagen we de groep Amerikanen richting ons hotel vertrekken.... Waar we voor vreesden, werd waarheid.... Van enige rust zou nog geen sprake zijn. Dan lig ik veel liever wakker van het geluid van brullende kikkers 😜. Wanneer dan ook mijn darmen nog eens in protest gingen, was het verhaaltje compleet....
Ondertussen is het nu bijna maandagavond, nog steeds onderweg naar de rhino's. Nog een kleine 2 uur en het is hier alweer pikkedonker. En als ik me niet vergis is het vanavond volle maan. Hopelijk geeft dit een extra dimensie aan onze geplande avondwandeling.
We zouden voor 18u in het rhino resort moeten zijn want anders moeten we 25USD late entrance fee betalen. De gates sluiten om 18u en als ze dan nog speciaal een gatekeeper moeten sturen, kost dat geld.
Om 17.57 stonden we ter plaatse. Enkele rangers vertrokken net maar we konden gelukkig het park betreden zonder meerkost. We moesten nog een stukje dieper het park in, waar we al enkele mooie vogels konden spotten.
We werden heel warm onthaald door de manager en kregen meteen een lekker vruchtensapje aangeboden. Het resort is prachtig en heel netjes. Al snel werd duidelijk dat de reservatie van ons programma op zijn Oegandees is gebeurd.... We hebben voor 3 delen (avondwandeling - ochtend in de kanoe - rhinos spotten) gereserveerd, maar voor de avondwandeling waren we helaas te laat 😩. Alle rangers waren al naar huis vertrokken.... Uiteindelijk hebben we beslist om dan morgenvroeg de ochtendwandeling te doen,,waarop we hopelijk veel vogels kunnen spotten. Owv het vroege uur, nemen we ons ontbijt mee en zullen het verorberen in het park. Na de wandeling gaan we op zoek naar de rhinos. Er leven er 19 in dit park en er zijn er 2 onderweg.
Nadat ons programma vast lag, werden onze lodges getoond. Eveline en ik hebben meteen beslist een kamer te delen, veel gezelliger. Neem daar dan nog 2 geckos bij, en het is compleet. De lodge is keileuk ingedeeld met 2 eenpersoonsbedden met mega-muskietennet en een megagrote douche.
Ibs, onze chauffeur, heeft gewoonweg de grootste suite van allemaal gekregen.... Een dubbelbed en 2 1persoonsbedden en heel veel ruimte. Die kerel was zo gelukig. Hij verdient dat ook. Als local krijg je zelden de kans om van deze luxe te genieten.
Ook al zitten we hier in de middle of nowhere, van koken kenne ze wel wat af: lekkere,erwtensoep met croutons, bbq-ued chicken met backed rijst en groentjes en dan "chocomousse". Dat laatste leek eerder op dame blanche maar ik denk dat de chef het boek van Jeroen Meus niet in zij boekenkast heeft staan. Ik kan het hem niet kwalijk nemen he.
Vermits we buiten een koppel amerikanen, de enige gasten zijn, leek het wel een private resort. Onze tas koffie hebben we genomen, rustig zittend aan het zwembad. In het licht van de volle maan zag je de vleermuizen over het water vliegen, insecten etend en terug naar de struiken. .
Wanneer ze dan ook nog het kampvuur voor ons aanstaken, was de avond compleet..... We werden door een politieman begeleid naar onze lodge en hier zitten we dan: er zit enkel vliegengaas in de raamopeningen, dus de geluiden van krekels, kikkers, vogels......het lijkt of ze in onze kamer zitten. Benieuwd of ik ga slapen, maar na de vorige veel te korte nacht moet dat wel lukken.
Slaap lekker!
Lieve groetjes en tot morgen!
Heidi
Wauw wat een avonturen weeral
ReplyDeleteJammer zit het er bijna op
Ik ga je verhalen missen
Veilige reis terug !!
Grtjs Susan
Hey schat weer zo een mooi en lang verhaal maar je hebt daar in het verre Oeganda wel inspiratie genoeg om over te vertellen en je doet het echt zo boeiend , voor mij is het alvast een bestseller hoor , terwijl ik hier zit te schrijven loopt uw eerste echte vakantiedag bijna ten einde maar morgen kan je nog genieten van een mooie dag en dan s'avonds de vlieger op weer huiswaarts maar het zal met heel gemengde gevoelens zijn denk ik , daar afscheid nemen maar het vooruitzicht om weer bij de kids en ons Natalie zijn , dit kunnen ze je niet meer afpakken Heidike en ik ben echt gelukkig dat je dit avontuur mocht beleven , hopelijk moet je niet direct aan het werk want je zal de vermoeidheid wel voelen denk ik , ik moest van ons Margaret zeggen dat ze enorm geniet van uw fantastische verhalen en ze vind het jammer dat ze de foto's niet kan zien , alè geniet nog van uw avond en uw laatste dag morgen xxx papa en mama
ReplyDeleteDriemaal WAUW zo een avontuur, prachtig. Maar ik veronderstel dat het daar wel echt warm is en dan erwtensoep eten, vind ik raar, maar ja eetgewoonten zijn overal verschillend hé, maar voor de rest lijkt het mij allemaal wel lekker. Je zal wel spijt hebben dat je verblijf er bijna op zit maar langs de andere kant zal je ook wel blij zijn om terug naar de kinderen en Natalie te gaan. ze zullen je wel gemist hebben maar je kan met ongelooflijke verhalen naar huis gaan en wie weet misschien ooit nog eens terug gaan met je gezinnetje. Geniet nog heel hard van je laatste vakantiedag en welcome home.
ReplyDelete