Time to say goodbye

Time to say goodbeye

Zaterdag 8 juli

Wat een dag.......

Ik start bij het begin en das met het ontbijt dat ik voor vandaag, gezien extra actieve darmen 😂, toch maar invul met toast. No fruit 😁. Vannacht heb ik heerlijk geslapen, ondanks enkele onderbrekingen om naar het toilet te hollen.💩

Deze morgen hebben we de presentatie gecreëerd om maandag voor te stellen aan Baylor-Uganda. Onze actiepunten die we zullen proberen uit te voeren voor dec 2017 hebben we gedefinieerd.
Vervolgens hebben we het programma met de mentors afgesloten met een feedback rondje over elkaar.  Een week intensief samenwerken is niet evident maar met goede wil geraak je ver. En het is duidelijk dat eenieder werd gerespecteerd om.wie hij is en voor de bijdrage die hij heeft geleverd.

Na de lunch was het tijd voor het echte afscheid. Ik heb farewell gezegd tegen zoveel lieve mensen.... Mijn maatjes Moses en Martin zie ik maandag nog in kampala.

Dan was het voor ons tijd om richting Sipi falls te vertrekken, een trip van een 2-tal uur.  In elk busje zat er wel iemand die zich niet lekker voelde, dus het was uitkijken geblazen.... In de plaatselijke supermarkt snel nog ne cola zero, 2 zakjes zoute,chips en koekjes gekocht voor de volle 1 euro.

Lang rijden in Oeganda verveelt niet.... We reden vanuit Eastern richting Western.... De natuur, de hutten met hun bedrijvigheid - koeien - kippen - was die buitenhangt -spelende kinderen, de lokale winkeltjes met hun felgekleurde gevels volgeschilderd met reclame, de buda budas wachtend op klanten, markten, scholen, ......  Je hebt telkens wel iets anders wat je aandacht trekt.

Hoe dichter we bij Sipi falls kwamen, des te donkerder werden de wolken, en des te grimmiger werd de weg.  Voor de zieken in de busjes geen aangename ervaring om over slechte wegen te rijden.

Onze eerste wandeling naar de watervallen duurde maar een half uurtje. Onze gids Sam kent het daar op zijn duimpje en liet ons de tijd voor de nodige fotos en de wauws en oooooohs.  Het padje was redelijk glad door de regenval eerder die dag, maar wij hadden het geluk dat er geen regen meer viel.  Meteen waren er enkele locals om ons te helpen maar uiteraard met de bedoeling om betaald te worden.  Dat probeer je dan te negeren tot je onderuit schuift.... Dan komen er meteen wel 6 handen naar je toe.... Blijf dan maar vastberaden... (Personal experience 😐).
Het uitzicht was A-M-A-Z-I-N-G!!!!

Nadien zijn we met zijn 4 vertrokken voor het abseilen naast de waterval van 100m. De anderen vertrokken naar de lodge om over de vallei uit te kijken naar "ons". Boven aangekomen zei ik meteen: I am not going to this. Maar onder druk van de groep 😜 liet ik me overhalen om te oefenen. Ik kreeg de abseiling techniek aangeleerd aan een touw dat vasthing aan een boomstrook tussen een maisveld.  Mijn knikkende knieën kalmeerden een beetje en toen dacht ik: yes, I will do it.   Er is trouwens schitterend beeldmateriaal van deze oefening in een maisveld, waar nog vaak om gelachen zal worden, nietwaar Adriaan?
Vermits ze steeds met de meest bange beginnen, was ik aan de beurt.  Sandrine had ondertussen al duidelijk  gemaakt dat ze niet zou afdalen.   In mijn hoofd was ik er echt klaar voor, tot het voorbereiden van de echte afdaling toch wat lang duurde en soms amateuristisch overkwam. Daarenboven werden we geinformeerd dat we ongeveer 25 tegen de rots aan zouden afdalen om dan 75m te hangen.... Dat is het echte abseilen.  En ook al daal je af op enkele meters naast de waterval in Oeganda, ik was ervan overtuigd dat ik geen seconde zou genieten van dit "fantastische" zicht.  De angst nam de boven hand en ik heb beslist niet te gaan. Op de moment dat ik mijn bescherming uitdeed, was ik al teleurgesteld in mezelf en had ik al zoveel spijt, but it was too much for me.

Ondertussen was de andere groep aangekomen in het resort aan de overkant.  Hun aanmoedigingen kwamen goed van pas!

De eerste die dan wel het lef om af te dalen was Fré. Ik zal hier niet schrijven dat het met een klein hartje was, maar hij was zo eerlijk om te zeggen dat hij de laatste 2 meter heeft genoten.... Ongeveer 2% dus....  We gaan ervan uit dat 2% de standard is in Uganda.  Want ook de Pancake Syrup  (zie foto) die we bij onze pannenkoeken kregen, bevat toch wel 2% maple syrup 😜.  No idea wat er voor de rest inzit. But Fré, you met the quality standard. 👏

Na Fré was Adriaan aan de beurt. Hij had eerst wat moeilijkheden om de safety belt goed aan te krijgen en de Oegandees van dienst begreep niets van Adriaans vraag, wat ervoor zorgde dat zijn billen wel heel hard werden ingesnoerd😦
Hij eiste een position switch en de Oegandese collega kon Adriaan gelukkig terug wat "vrijheid" geven.  En daar ging onze vriend, boordevol zelfvertrouwen (nietwaar,) de afdaling tegemoet.
Alle respect voor onze 2 maatjes.... They did it!

Sandrine, sam en ikzelf zijn dan, bij zonsondergang, te voet naar het resort vertrokken. Sam deed zijn werk als gids voortreffelijk.  Hij vertelde ons over de prachtige vogels, de koffiebonen en het hele proces van bonen plukken, tot koffie branden en malen.  Hij is echt een topkerel en zou ons ook morgen begeleiden tijdens de vroege ochtendwandeling.

Bij het resort aangekomen, kregen we de keuze om daar te overnachten in een hut, oftewel in een hotel in de buurt.  Sandrine en ik vroegen of we de hut mochten bekijken voor we zouden beslissen.
In de hut stonden 2 1-persoonsbedden en enkele houten stoelen en tafel.  We zouden onder een rieten (bananenbladeren) dak slapen. Naast de hut vond je het toilet en douche, ook onder hetzelfde dak.
Ik vroeg Sandrine: "do you mind and do you want to share a room? ". De blik in haar ogen en een volmondige "that sounds like a great idea" in haar schattige Frans-Engels zorgde ervoor dat we een deal hadden.   We beklonken deze met een High5.  Ik had niet graag alleen in de hut geslapen, owv het veiligheidsgevoel en zij had hetzelfde gevoel.  Maar de ervaring om in dit uniek kader te overnachten aan ons voorbij te laten gaan, vonden we veel te jammer.

Na een dinner by cell phone light (electriciteit viel uit en de zoektocht naar kaarsen was blijkbaar heel moeilijk) verliep heel gemoedelijk.  Er was veel gelach owv de verhalen eerder die dag en ik besefte op dat moment nog maar  eens hoe gelukkig en dankbaar ik was voor deze kans en ervaring.

Na het dinner hebben Adriaan, Sandrine en ikzelf de avond afgesloten bij het kampvuur.  De manager van het hotel vergezelde ons en vertelde over zijn plannen voor de toekomst.  Reden te meer om terug te komen.... Ik wil zijn nieuwe resort binnen enkele jaren wel testen ☺️

Na het in orde brengen van de muskietennetten aan onze bedden, heb ik het gewaagd een douche te nemen.  Wat een zalig warme douche.... Kan volstrekt normaal klinken, maar het water wordt hier echt nog met een vuur onder de waterketel opgewarmd.  Almost not to believe.  Heerlijk!

Time to go to bed.  We waren verwittigd dag het koud kon worden dus toch maar die sweater mee in bed genomen want het zou nodig zijn.

Morgen meer nieuws!

Lieve groetjes
Heidi